En dat gebeurt aanstaande zondag voor de eerste keer in deze competitie op eigen veld. HSV, hoogst waarschijnlijk teleurgesteld door het feit dat nu de eerste periodetitel haar op de valreep door Zouaven werd ontnomen en zondag jl. maar een meer krappe dan knappe zege behaalde op Alkmaarsche Boys, ontmoet dan een kabelbrigade die duidelijk meer wil dan die dubbele 1-1 van het vorige seizoen.
SVW’27 herstelde zich na een drietal nederlagen uitstekend, won er daarna drie om vervolgens uit de derde drie maar één punt te scoren, zodat de plotselinge, feestelijke plaats in het linkerrijtje verruild werd voor een in de gevaarlijke zone, waarin we in voorafgaande jaren al zo vaak verwijld hebben. Moge de ‘jeugdige onbevangenheid’ die volgens trainer Patrick van der Fits ons zondag jl. in Enkhuizen drie punten kostte, plaats maken voor een niet te stillen, volwassen drang naar een revanche.
Een duik in de geschiedenis moge het vlaggenschip daarbij sterken. In 1976, onder het voorzitterschap van Jan Leegwater, was in 3A de stand na 20 wedstrijden aldus, met daarna een wonderlijk verloop.
Wedstrijd 21 verliep tussen beide kemphanen als volgt: HSV-SVW’27 1-1 (!)
Slotwedstrijd 22: Purmersteijn-SVW’27 0-0 Alkm. Boys-HSV 2-1 (!!)
Gevolg: een beslissingswedstrijd op het AFC’34-terrein in Alkmaar waarin SVW’27 overtuigend met 3-0 won en promoveerde naar de tweede klas!
Op de redelijk goed bezochte jaarvergadering van de vorige week donderdag hanteerde Wim Boekel voor de laatste maal na viereneenhalf jaar voorzitterschap de hamer. Hij was sinds de oprichting in 1927 de 19de praeses. De gemiddelde zittingsduur van dat voorzitterschap is 4,7 jaar. Wim is ook het 19de lid van het SVW’27-convent van ereleden, gevolgd door Frits Weel die ook op grond van zijn vele verdiensten voor de club het erelidmaatschap ten deel viel. De site vermeldt dat de vergadering over beider benoeming besliste, maar toen was ik zeker in slaap gedommeld, hoewel daar geen reden voor was want er werden harde noten gekraakt.
We heten beide nieuwe leden van harte welkom in het convent dat zich eigenlijk te weinig laat horen en doet gelden in de SVW-gemeenschap. Van de 20 ereleden die de vereniging nu telt, zijn er 18 van het mannelijk en 2 van het andere geslacht. 12 zijn er nog in leven. Jan Kamp, de opa van Jos Kamp, was de eerste (1927-1936); Peter Halkes met zijn 11 jaar de langstzittende (1986-1997) en Ron Moors was in 2010 al na 4 maanden uitgehamerd. En nu maar hopen dat men er spoedig in slaagt de 20e SVW’27-kapitein achter het roer van het vlaggenschip te krijgen.
De bundel papieren beziende als leidraad voor de jaarvergadering roept op zijn minst onze waardering op voor onze verenigingssecretaris Ton Botman. Het is tenslotte toch allemaal belangeloos werk waar veel tijd in gaat zitten. O ja, bijna vergeten en dat verdienen zij niet: aan de lijst van leden van verdienste werden Ary en Afra Veldhuisen toegevoegd.
Terecht, want beiden hebben al sinds mensenheugenis een gouden hart voor de vereniging. De lijst, al jaren samen met andere documentatie stipt bijgehouden door Theo de Vries, telt nu 57 leden (46 m en 11 v). Vijf ervan zijn opgeklommen naar het erelidmaatschap.
Met de organisatie van de reünieavond heeft de jubileum commissie eer ingelegd: goed bezocht, gezellig, en een grote belangstelling voor de foto’s en de jubileumboeken die vanuit mijn archief op het biljart uitgestald lagen. Veel namen van op de foto’s staande personen achterhaald; een druk gebruik van de mobieltjes gezien om foto’s te nemen. Kortom: een geslaagde avond, ook voor mijn archief die er twee assistenten heeft bijgekregen, maar daarover later meer.
Ten slotte: we hadden het over het treffen tegen HSV van aanstaande zondag en die club doet me denken aan de autoloze zondag op 25 november 1973, toen het bekende veteranenteam van SVW’27 dat het maar liefst 28 jaar volhield, uit moest spelen tegen HSV 8.
Een passage uit het clubblad ‘De SVW’er van toen:
‘Een unicum was de autoloze zondag, toen het anders zo rijk van auto’s voorziene SVW’27 9 de oude, verroeste tweewielers van stal haalde voor de reis naar Heiloo. Het werd, vooral terug, een barre tocht met windkracht tien tegen op de Middenweg. Maar ook hier bleek de ijzersterke conditie van de groenzwarten. Jan Botman, in stijl op laarzen, zat voor de wind op kop en tegen wind in de staartgroep. Jan Suurbier, de broer van ….., zat op een te kleine damesfiets en gaf zichzelf bij iedere trap bijna een linkse, gevolgd door een rechtse. Aanvoerder Dick Tromp ondervond de last van een poreuze band. Hij kwam met de schrik vrij en ging met de Nederlandse Spoorwegen terug. Thuisgekomen kuste hij eerst zijn groene Opel en daarna Gon’.
Geen van de drie genoemde spelers konden we meer ontmoeten op de reünie. C’est la vie.
Reacties: Jan Tamis
[email protected]
